Perfect Strangers

Purple δυνατά. Και ένα ερώτημα. Ποιος είμαι; Ποιοι είμαστε; Κάθε μέρα ψάχνω. Και βρίσκω ένα σωρό πράγματα. Τελικά δεν είμαι αυτός που νόμιζα πάντα. Ίσως είμαι χειρότερος, ίσως καλύτερος. Δε με νοιάζει. Ή ίσως με νοιάζει. Δεν ξέρω. Μία αιώνια αναζήτηση του εαυτού μας. Μία αιώνια ανακάλυψη. Μία αιώνια απώλεια της πίστης μας προς τον εαυτό μας και προς τους γύρω μας. Δεν ξέρω αν θέλω να μάθω ποιος πραγματικά είμαι. Μάλλον κανένας δε θέλει αλλά όλοι υποκρίνονται. Αυθυποβάλλονται νομίζοντας ότι είναι σπουδαίοι ή έστω διαφορετικοί. Τελικά μάλλον όλοι τα ίδια σκατά είμαστε. Αλλά ψάχνουμε να βρούμε τη διαφορετικότητά μας σε μικρές κινήσεις, διαφορετικές συμπεριφορές, μεγάλες κουβέντες. Η κοπέλα δίπλα μου ενοχλήθηκε από το τσιγάρο μου κι εγώ το'σβησα. Τελικά δεν ήταν το δικό μου που την ενόχλησε. Αλλά έκανα ευτό που έπρεπε. Λεβέντη μαλακίες, που λέει κι ο διοικητής. Για ακόμα μία φορά έκανα κάτι που θεωρούσα σωστό και δεν το πρόσεξε κανένας. Μόνο εγώ. Βαρέθηκα να προσπαθώ να είμαι καλός και να το βλέπω μόνο εγώ. Θ'ανάψω κι άλλο και αυτή τη φορά δε θα το σβήσω για κανέναν. Έτσι κι αλλιώς κανένας δε θα πιστέψει σε μένα. Μόνο εγώ. Και δε μου αρκεί. Έτσι νομίζω. Ή μήπως μου αρκεί; Δεν ξέρω. Πάντως μέχρι σήμερα μόνο απογοητεύομαι. Όλοι κυκλοφορούν με παρωπίδες. Και κανένας δε βλέπει τη διαφορετικότητά μας. Μόνο εμείς. Και όλοι οι τυχεροί είναι μαλάκες. Κάποιος μας παίζει παράξενα παιχνίδια. Δοκιμασίες; Πόσο ακόμα; Ό,τι αγάπησα με πλήγωσε. Και τώρα το ίδιο κάνει και ο ίδιος μου ο εαυτός. Perfect strangers. Αυτό είμαστε και για μας και για τους άλλους. Ελπίδα; Πίστη; Αφοσίωση; Λεβέντη μαλακίες, που λέει κι ο διοικητής...