Σκόρπιες Σκέψεις

Μία πικρή γεύση στο λαιμό από τα τσιγάρα. Μία γλυκιά ανάμνηση της προηγούμενης νύχτας. Ο Θανάσης τραγουδάει ακόμα και μουρμουρίζω τα λόγια ανασηκώνοντας το μαξιλάρι για να δω αν έχει κάνα πηγάδι. Δε βρίσκω τίποτα και απογοητεύομαι. Δε γαμιέται. Και νά βρισκα μία ακόμα ψευδαίσθηση θα ήταν. Πλάκα πλάκα ένας δυνατός ελληνικός θα ήταν ότι πρέπει. Για να διώξω τη θολούρα. Για να ιεραρχήσω τις σκέψεις μου. Για να επανέλθω στο βαρετό μου μικρόκοσμο. Που τον λατρεύω, γιατί οχυρώνομαι πίσω από το πρόγραμμά μου. Οποιαδήποτε παρέκκλιση τη βαφτίζω ψευδαίσθηση εις το όνομα της ηρεμίας και της γαλήνης και των ηθικών μου αξιών. Αμήν. Μία δυνατή τζούρα καφέ μου καίει τη γλώσσα και με επαναφέρει απότομα στον κόσμο των αισθήσεων. Γιατί πιστεύω μόνο ό,τι αισθάνομαι, ένας μικρός άπιστος Θωμάς που νομίζει ότι τα ξέρει όλα. Και φοβάται να αφεθεί για να μην τον παρασύρει το κύμα των παθών του. Άλλωστε την τελευταία φορά τον οδήγησε σε άγνωστα μονοπάτια και ακόμη προσπαθεί να βρει το δρόμο του γυρισμού. Γιατί φοβάται να ψάξει άλλο δρόμο. Σπάνια τώρα πια ρισκάρει γιατί φοβάται ότι η Μοίρα του θα είναι πάλι αμείλικτη. Κι ας μην υπάρχει Μοίρα.
Ένα στριφτό και ένα ανεπαίσθητο χαμόγελο από τις αναμνήσεις της προηγούμενης νύχτας. Μία κρυφή λαχτάρα να πιστέψω. Ότι η ζωή είναι ωραία. Μπροστά μου δυο χαπάκια. Ένα μπλε κι ένα κόκκινο. Εδώ και καιρό παίρνω κάθε πρωί το κόκκινο. Δε γαμιέται. Σήμερα θα πάρω το μπλε. Και που ξέρεις μπορεί αύριο να βρω κάνα πηγάδι κάτω από το μαξιλάρι. Και να το ακολουθήσω. Κι ας χαθώ. Πάλι. Αντίο Θωμά. Ελπίζω να μη σε ξαναδώ ποτέ.

Αφιερωμένο σε μια σουρεάλ νύχτα.