13 Δεκεμβρίου 2006

Perfect Strangers

Purple δυνατά. Και ένα ερώτημα. Ποιος είμαι; Ποιοι είμαστε; Κάθε μέρα ψάχνω. Και βρίσκω ένα σωρό πράγματα. Τελικά δεν είμαι αυτός που νόμιζα πάντα. Ίσως είμαι χειρότερος, ίσως καλύτερος. Δε με νοιάζει. Ή ίσως με νοιάζει. Δεν ξέρω. Μία αιώνια αναζήτηση του εαυτού μας. Μία αιώνια ανακάλυψη. Μία αιώνια απώλεια της πίστης μας προς τον εαυτό μας και προς τους γύρω μας. Δεν ξέρω αν θέλω να μάθω ποιος πραγματικά είμαι. Μάλλον κανένας δε θέλει αλλά όλοι υποκρίνονται. Αυθυποβάλλονται νομίζοντας ότι είναι σπουδαίοι ή έστω διαφορετικοί. Τελικά μάλλον όλοι τα ίδια σκατά είμαστε. Αλλά ψάχνουμε να βρούμε τη διαφορετικότητά μας σε μικρές κινήσεις, διαφορετικές συμπεριφορές, μεγάλες κουβέντες. Η κοπέλα δίπλα μου ενοχλήθηκε από το τσιγάρο μου κι εγώ το'σβησα. Τελικά δεν ήταν το δικό μου που την ενόχλησε. Αλλά έκανα ευτό που έπρεπε. Λεβέντη μαλακίες, που λέει κι ο διοικητής. Για ακόμα μία φορά έκανα κάτι που θεωρούσα σωστό και δεν το πρόσεξε κανένας. Μόνο εγώ. Βαρέθηκα να προσπαθώ να είμαι καλός και να το βλέπω μόνο εγώ. Θ'ανάψω κι άλλο και αυτή τη φορά δε θα το σβήσω για κανέναν. Έτσι κι αλλιώς κανένας δε θα πιστέψει σε μένα. Μόνο εγώ. Και δε μου αρκεί. Έτσι νομίζω. Ή μήπως μου αρκεί; Δεν ξέρω. Πάντως μέχρι σήμερα μόνο απογοητεύομαι. Όλοι κυκλοφορούν με παρωπίδες. Και κανένας δε βλέπει τη διαφορετικότητά μας. Μόνο εμείς. Και όλοι οι τυχεροί είναι μαλάκες. Κάποιος μας παίζει παράξενα παιχνίδια. Δοκιμασίες; Πόσο ακόμα; Ό,τι αγάπησα με πλήγωσε. Και τώρα το ίδιο κάνει και ο ίδιος μου ο εαυτός. Perfect strangers. Αυτό είμαστε και για μας και για τους άλλους. Ελπίδα; Πίστη; Αφοσίωση; Λεβέντη μαλακίες, που λέει κι ο διοικητής...

02 Δεκεμβρίου 2006

ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΕΙΣ ΤΟΥ BLOG (2)

ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ Η ΠΟΣΗ ΑΝΑΨΥΚΤΙΚΩΝ ΚΑΙ Η ΚΑΤΑΝΑΛΩΣΗ ΞΗΡΩΝ ΚΑΡΠΩΝ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΑΝΑΓΝΩΣΗ.

ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ Η ΕΙΣΟΔΟΣ ΣΕ ΚΑΤΑΘΛΙΠΤΙΚΟΥΣ, ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΟΠΑΔΟΥΣ ΤΟΥ ΠΑΠΑΚΑΛΙΑΤΗ.

ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ ΝΑ ΠΑΤΑΤΕ ΤΟ ΓΡΑΣΙΔΙ ΚΑΙ ΝΑ ΚΟΒΕΤΕ ΤΑ ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ.

Αναγνώστε υπεύθυνα

Ταξίδι στην παράνοια

Και να'μαι πάλι εδώ. Σε ένα μέρος που όσο μισώ τόσο αγαπάω... Μυστήριο. Κι όμως έχω μάθει τόσα από αυτήν την πόλη που θα ήμουν αχάριστος αν δεν το παραδεχόμουνα... Να μετράω τις στιγμές, να αγαπάω τις μέρες, να μισώ τους μήνες. Να θέλω να φύγω και να ξαναγυρίσω. Με άλλη ιδιότητα ίσως; Με άλλο μυαλό. Χωρίς περιορισμούς. Χωρίς να κοιτάω το ρολόι κάθε φορά που βγαίνω έξω... Χωρίς άγχος. Χωρίς τίποτα...
Ακόμα κι έτσι όμως πάντα όπως κι αν νιώθεις υπάρχει η διέξοδος. Συνηθίζω να λέω ότι τα πάντα είναι θέμα ψυχολογίας. Θετικής ενέργειας. Γιατί μόνο έτσι μπορείς να επηρεάσεις τους τροχούς της τύχης και να κοιτάξεις μπροστά.
Όταν είσαι στρατιώτης όλοι ρωτάνε. Πώς περνάς; Και περιμένουν ν'ακούσουν ότι δεν περνάς καλά, και πήζεις, και σε τρέχουν, και έχεις κουραστεί, και, και, και... Ε, όχι ρε! Δε σας κάνω τη χάρη! Εγώ περνάω καλά παντού! Και σ'όποιον αρέσει! Καθίστε στη μιζέρια σας να κλαίτε και να γκρινιάζετε για το παραμικρό! Εγώ θ'ανέβω πάνω σ'ενα βουνό και θα σας βλέπω όλους κάτω! Θα βλέπω εσάς και τη μιζέρια σας αλλά δε θα με νοιάζει! Γιατί είμαι ο Χουλκ!
(Ωδή στους Tsopana Rave)