Ζωή

Περπατάω καθημερινά πάνω σε κρυστάλλινες,

εύθραυστες γέφυρες

Κάθε μου βήμα μια απειλή

Κάθε μου ανάσα ένα ρίσκο...

και συνεχίζω

Οδηγός μου ένα αόρατο όνειρο

ένα όνειρο γλυκό που όμως βρίσκεται στα όρια του εφιάλτη,

και το ακολουθώ με φόβο

και ελπίδα...

Η απέραντη σιωπή σπάει συχνά από τη λαχανιασμένη ανάσα μου...

η οποία με επαναφέρει στην ονειρική πραγματικότητα

και το κενό κάτω μου υπόσχεται συντριβή

αλλά και πολύτιμους μώλωπες...

Το μονοπάτι μου το έχω ονομάσει Ζωή

το μισώ γιατί νιώθω ότι κάποιος άλλος το έφτιαξε για μένα...

Και παρόλο που είναι στολισμένο με πανέμορφα πετράδια

δεν τολμώ να τ'αγγίξω...

Φοβάμαι ότι θα με προδώσουν κι αυτά

όπως ίσως κάποτε με προδώσουν οι γέφυρες...

Όταν θα γίνουν φωτιά που θα μου κάψει την ψυχή

και θα ξαναμισήσω το μονοπάτι...

Συνεχώς νιώθω το Χρόνο να με προσπερνάει,

μία σκοτεινή, επιβλητική φιγούρα

και με κοιτάει σα να με λυπάται ή σα να με θαυμάζει...

για το θάρρος μου που περπατάω ακόμα.